tytulł

Pierwsze widelce były używane przez starożytnych Greków^[1], wzmianki o występowaniu tego sztućca można znaleźć też w hebrajskiej Biblii w 1 księdze Samuela^[2]. Podobnie w zbiorach archeologicznych z czasów Imperium Rzymskiego znajdują się okazy widelców datowane na około II wiek naszej ery.

W nowożytnej Europie pierwszym krajem, w którym zaczęto używać widelców, były Włochy, gdzie od X wieku wykorzystywano je przy spaghetti.

Widelce (stołowe) trójzębne upowszechniły się w Polsce w XVII wieku (w XVIII wieku znane były dwuzębne). Miały kształt widełkowaty, „od czego i nazwę swoją wzięły... Nie idzie jednak zatem, aby i w wiekach dawniejszych widelce nie były używane, zwłaszcza do rozbierania mięsiwa i przez ludzi możnych. Wśród sprzętów Zygmunta Augusta mamy wymienione widelce złote. Tem późnem upowszechnieniem się widelców tłumaczy się owa dawna konieczność umywania rąk przed i po jedzeniu, jadano bowiem przy pomocy noża, łyżki i palców, jak dotąd jeszcze jadają nawet możni u ludów wschodnich”^[3].